De eerste real life ontmoeting was bizar, nog nooit was ik zenuwachtig op mijn date. Ik kende het gevoel niet of beter gezegd ik kwam altijd naar alle dates met de instelling dat dit gewoon een gesprek is. Het geeft niet dat het een derde ronde goedkeuringsgesprek is waarbij je iemands mimiek ziet, een soort van real life vleeskeuring. De eerste keer ga je elkaar via de app aftasten, daarna bellend om vervolgens naar de derde base te mogen gaan.

Hij wist me te imponeren door mij onbewust op mijn gemak te stellen. Ik vond je te leuk en ik wist dat ik deze date niet zomaar laat gaan, hoorde ik achteraf. 

Het duurde even voor we met elkaar naar bed gingen, de interesse was er enorm maar ik wilde deze keer dingen niet overhaasten. Aan de andere kant was ik bang om te investeren in iets wat misschien in bed een enorme mislukking kan zijn. De eerste keer leek erop….maar dat was slechts de spanning die ons niet toeliet om ons open te zetten. Elke andere keren kreeg ik een schemering van zijn vaardigheden. Kritisch kijkend werd het op gegeven moment allemaal hetzelfde…maar niet minder lekker.

te Onze dates waren niet saai, altijd lekker actief, maar niet op de manier dat je elkaar niet kon leren kennen. Het was niet de afleiding waarmee we iets wilden onzichtbaar maken. Wat me wel opviel is dat ik de wereld voor hem open heb gezet. Het duurde niet lang voor hij dingen kocht die ik had, activiteiten deed die ik zelf deed…mij levensstijl ging overnemen. Niks mis hiermee, maar het was leuk als hij ook iets van “hemzelf” had. Eigen hobby bijvoorbeeld? 

Toch vond ik het op gegeven moment super irritant want zijn tekortkomingen, gebrek aan eigen levensstijl en knulligheid werden voor mij teken van gebrek aan eigen persoonlijkheid. Het heeft zelfs veroorzaakt dat ik hem aan het ontmannen was in mijn gedachten. Ik vond hem zo zwak in vergelijking met mij, en daardoor ook enorme afknapper. Deze afknappers leidde ertoe dat ik hem niet langer kon uitstaan. Ik bleef me focussen op alle negatieve dingen, wat funest was natuurlijk want ik ben zeker niet perfect…btw ik zou niet eens willen…

Hij was me continu aan het pleasen en dat naast niet voor zichzelf opkomen, geen mening durven te uiten, en …de topper..mij willen claimen. NAVO wake up! De Derde Wereldoorlog ontplofte!!! Durf niet zelfs te overwegen om mij te claimen.

Onze vakantie was eigenlijk the breaking point voor mij. Hij kon mij niet bijbenen, zijn energieniveau was zeer laag…nu moet ik toegeven dat ik bijzonder uithoudingsvermogen heb en energie voor 5 mensen, en ik begrijp dat bijna niemand mij kan bijbenen….maar…oke, luister goed! Ik heb ooit van die speelcards gekocht waarmee je aan elkaar verschillende vragen stelt, dit was meer als ijsbreker, sowieso vond ik ze leuk want ik gebruikte ze vaak met mijn vrienden tijdens onze dinerparties. Met vakantie heb ik dat spelletje niet meegenomen, denkend dat het gesprek vanzelf zal lopen, want dat ging altijd goed. Dus dat was mijn naïeve illusie, die man heeft mij niks weten te vragen, we zaten uren in de stilte , en dat was niet de stilte dat gewoon prima voelt, maar gênant. Genant dat hij niks te vertellen had dat hij niks te vragen had zonder die cards! En nee ik ben niet aan het zeuren. Hij zou kunnen zeggen, wat een mooi weer of heb je dit of dat gezien…of nog makkelijker..als je met iemand een gesprek wilt houden..begin altijd met …wat vind je van?..Een open vraag dat beide partijen ruimte geeft om een gesprek stand te houden. Ik besefte me toen dat dit voorbij was. Hij daagde me niet uit, hij interesseerde me niet meer. Hij was een gewone jongen…een Jantje uit de buurt, the girl next door, saai…Hij was in veel opzichten heel erg leuk, maar niet leuk genoeg voor mij.

Deze relatie heeft veel te veel energie en tijd van mijn dierbaar bestaan gevraagd. Ik had het een half jaar eerder moeten afbreken. Dat is zeker iets wat ik heb geleerd van deze relatie.